 Wys³any: ¦ro 18:02, 11 Cze 2008 Temat postu: Pozwól zagoiæ siê ranie |
|
| Pozwól zagoiæ siê ranie
Wiele Doros³ych Dzieci Alkoholików przez lata boryka siê na przyk³ad z depresj± czy lêkami, my¶l±c: "Co¶ ze mn± jest nie tak" Czasem lektura artyku³u o Doros³ych Dzieciach Alkoholików lub film w telewizji mo¿e kogo¶ sk³oniæ do odkrycia, ¿e jest DDA. Gdy ogl±damy historiê skrzywdzonego dziecka albo czytamy o tym, co dzieje siê w rodzinie alkoholowej, ³atwiej nam dostrzec, ¿e do¶wiadczali¶my czego¶ podobnego. Pierwszy krok do zmiany to u¶wiadomienie sobie, kim jestem i w jaki sposób sytuacja rodzinna zwi±zana z nadu¿ywaniem alkoholu przez rodzica wp³ynê³a na moje ¿ycie. Wiele Doros³ych Dzieci Alkoholików przez lata boryka siê na przyk³ad z depresj± czy lêkami, my¶l±c: "Co¶ ze mn± jest nie tak" - i nie widz± zwi±zku tych stanów z nadu¿ywaniem alkoholu przez blisk± osobê, kiedy byli dzieæmi. Póki tak siê dzieje, zmiana jest trudna. Czasem lektura artyku³u o Doros³ych Dzieciach Alkoholików lub film w telewizji mo¿e kogo¶ sk³oniæ do odkrycia, ¿e jest DDA. Gdy ogl±damy historiê skrzywdzonego dziecka albo czytamy o tym, co dzieje siê w rodzinie alkoholowej, ³atwiej nam dostrzec, ¿e do¶wiadczali¶my czego¶ podobnego. Ci, którzy zaczynaj± identyfikowaæ siebie jako DDA, dostrzegaj± nadziejê na to, ¿e mo¿liwa jest zmiana ich samopoczucia i sposobu ¿ycia. Zanim jednak przyst±pimy do zmiany, potrzebujemy rozeznaæ siê, ile wysi³ku kosztowaæ nas bêdzie zmiana i czy warta jest tego wysi³ku. Niektórzy odkrywaj±, ¿e choæ s± DDA, wcale nie chc± siê zmieniaæ, poniewa¿ ¿yje im siê ca³kiem dobrze. Inni s± zadziwieni bólem pojawiaj±cym siê w nich, gdy tylko zaczynaj± rozmawiaæ o swoich dawnych relacjach z rodzicami. Je¶li w wyniku lektury lub rozmów o DDA zaczynasz my¶leæ: "To mo¿liwe, abym czu³ siê radosny, abym czu³ siê dobrze z lud¼mi, ¿ebym za³o¿y³ rodzinê i cieszy³ siê z bycia z moimi bliskimi, ¿ebym czu³ wewnêtrzny spokój i pewno¶æ siebie" - to znaczy, ¿e rozpoczynasz swój wewnêtrzny proces zmiany. Do prowadzonych przeze mnie grup terapeutycznych trafiaj± zwykle osoby w tej fazie: ju¿ ¶wiadome bycia DDA, z nadziej± na zmianê. Czêsto jeszcze nie do koñca wiedz±, co chc± zmieniæ, i dlatego we wstêpnym etapie terapii wa¿ne jest pog³êbienie zrozumienia, w jaki sposób konkretne do¶wiadczenia z przesz³o¶ci wp³ynê³y na ich przekonania, zachowania i sposoby radzenia sobie z ¿yciem i lud¼mi. Przydatne s± tutaj ró¿ne formy pog³êbionej psychoedukacji, pozwalaj±ce zrozumieæ, jak funkcjonowa³a nasza rodzina, gdy byli¶my dzieæmi, i jak to wp³ynê³o na nasz rozwój oraz to, kim jeste¶my dzi¶. Wa¿ne s± równie¿ nowe pozytywne do¶wiadczenia zwi±zane z lud¼mi. Grupa pozwala poczuæ siê podobnym do innych, zrozumianym, wys³uchanym, zaakceptowanym. Te do¶wiadczenia naj³atwiej zdobyæ w grupie terapeutycznej, choæ podobn± rolê mo¿e odegraæ grupa samopomocowa. W grupie osoby ucz± siê takiego bycia razem, które s³u¿y ich rozwojowi. Spe³nia to rolê treningu umiejêtno¶ci interpersonalnych, których nabywanie jest mo¿liwe, gdy przebywamy w grupie o jasnych i zdrowych regu³ach, daj±cej wsparcie, akceptuj±cej odmienno¶æ i potrzeby uczestników. W takiej grupie ³atwo o otwarto¶æ i pojawianie siê silnych uczuæ zwi±zanych z trudnymi wspomnieniami czy wydarzeniami z ¿ycia. Wa¿ne jest nie tylko ich przypomnienie i zwierzenie siê z nich innym ludziom, ale tak¿e zmiana sposobu, w jaki wydarzenie zapisa³o siê w nas. Czêsto nasze wspomnienie jest ¼ród³em trudnych emocji, niezagojon± ran±. Terapia ma pozwoliæ jej zagoiæ siê tak, by nie wp³ywa³a ju¿ na nasze codzienne ¿ycie. Na tym etapie wa¿ne jest znalezienie nowych rozwi±zañ dla tych sytuacji i relacji, z którymi sobie nie radzili¶my (lub radzili¶my sobie w sposób, który nam samym siê nie podoba³), adekwatnych do naszego wieku, poziomu naszego rozwoju i mo¿liwo¶ci. Istot± tej fazy psychoterapii DDA jest zmiana obrazu siebie zmierzaj±ca w kierunku bardziej realnego i pozytywnego postrzegania w³asnej osoby - jako bardziej doros³ej, niezale¿nej, posiadaj±cej znacznie wiêcej zasobów ni¿ w okresie dzieciñstwa. Trzeba skoncentrowaæ siê na tych do¶wiadczeniach z przesz³o¶ci, które utrudniaj± lub uniemo¿liwiaj± korzystanie z aktualnego potencja³u. Zmianie ulegaj± schematy my¶lenia i prze¿ywania. W¶ród osób, które ju¿ za³o¿y³y w³asne rodziny, wzrasta tak¿e ¶wiadomo¶æ tego, jak dotychczasowe zachowania i uwik³anie w rodzinê pierwotn± wp³ywa na ich bliskich. Pojawia siê poczucie, ¿e mog± zmieniæ siebie i swoje ¿ycie. Wzrasta te¿ ¶wiadomo¶æ tego, co konkretnie chc± zmieniæ. Przychodzi czas na planowanie i przeprowadzanie realnych, drobnych zmian w ¿yciu. Zaczynamy od drobnych zmian, poniewa¿ jest to dobry sposób, aby przekonaæ siê, na ile wymy¶lona przez nas zmiana sprawdzi siê w rzeczywisto¶ci. Je¶li siê sprawdzi - to wykonujemy kolejne kroki. Je¶li nie - musimy zweryfikowaæ swoje plany. Rol± terapeuty i grupy na tym etapie pracy jest wspieranie osobistych planów poszczególnych uczestników. Optymalne interwencje s³u¿± nagradzaniu zmian, które siê uda³y, wnikliwej analizie trudno¶ci i zaplanowaniu nowej zmiany tam, gdzie poprzednia siê nie powiod³a. Osi±gniêcie stabilnej zmiany osobistej, co wynika z badañ i obserwacji klinicznych, trwa oko³o 2 lata. Czas pracy grupy psychoterapeutycznej to zwykle okres od 6 do 12 miesiêcy. Oznacza to, ¿e w tym czasie mo¿liwe jest przeprowadzenie zmiany wewnêtrznej, czyli u¶wiadomienie sobie, co potrzebujemy zmieniæ, jak mo¿emy to zrobiæ, i rozpoczêcie planowania zmiany, na której nam zale¿y. Od tego, na ile g³êboko uda siê przeprowadziæ ten etap zmiany, zale¿± dalsze efekty terapii. Bezpo¶rednio po terapii uczestnicy wprowadzaj± drobne zmiany. Potem decyduj± siê na kolejne. Zwykle rok lub dwa po terapii pojawiaj± siê sygna³y wskazuj±ce na zmianê nastawienia do ¶wiata, do ¿ycia i do siebie. Z badañ, które prowadzimy, sprawdzaj±c efekty psychoterapii w o¶rodku, wynika, ¿e osoby po terapii obserwuj± u siebie pozytywne zmiany w wielu obszarach. Przede wszystkim zmienia siê ich postrzeganie siebie w relacjach z innymi: czuj± siê pewniejsi, spokojniejsi, bardziej ¶wiadomi swojej warto¶ci i swoich kompetencji. Jest to zwi±zane ze wzrostem poczucia emocjonalnej stabilno¶ci, które osoby te czasem opisuj± jako wewnêtrzny spokój. Zaczynaj± czê¶ciej mówiæ o sobie pozytywnie i z dba³o¶ci± odnosiæ siê do siebie. Po terapii zwiêksza siê u nich równie¿ gotowo¶æ do wziêcia odpowiedzialno¶ci za swoje ¿ycie i poczucie, ¿e mog± ¿yæ tak, jak potrzebuj± i jak chc±. Oznacza to zwykle istotne zmiany ¿yciowe, na przyk³ad ograniczenie relacji z tymi, którzy krzywdz±, zbli¿enie siê do osób, które wspieraj±, zak³adanie sta³ych zwi±zków, a tak¿e inne "inwestycje" osobiste. DDA po terapii doceniaj± swoj± umiejêtno¶æ dystansowania siê od wielu spraw, równie¿ od swoich s³abo¶ci. Dobrze czuj± siê tak¿e ze swoj± gotowo¶ci± do wprowadzania zmian w ¿yciu - nape³nia ich to energi± i entuzjazmem. Czerpi± zadowolenie ze wspieraj±cych kontaktów z innymi - inaczej ni¿ na pocz±tku, kiedy poszukiwanie pomocy u innych postrzegali jako co¶ negatywnego. DDA po terapii czê¶ciej te¿ czuj±, ¿e radz± sobie ze swoimi emocjami. Istotnie zmniejszaj± siê wystêpuj±ce u nich wcze¶niej objawy psychopatologiczne. Wzrasta za¶ poczucie, ¿e s± w stanie dobrze radziæ sobie w ¿yciu i maj± si³y, aby to robiæ - aby ¿yæ szczê¶liwie. |
|