 Wys³any: Wto 21:39, 17 Cze 2008 Temat postu: Bajka o zasmuconym smutku |
|
| Po piaszczystej drodze sz³a niziutka staruszka.
Chocia¿ by³a ju¿ bardzo stara, to jednak sz³a tanecznym krokiem, a u¶miech na jej twarzy by³ tak promienny, jak u¶miech m³odej, szczê¶liwej dziewczyny. Nagle dostrzeg³a przed sob± jak±¶ postaæ. Na drodze kto¶ siedzia³, ale by³ tak skulony, ¿e prawie zlewa³ siê z piaskiem. Staruszka zatrzyma³a siê, nachyli³a nad niemal bezcielesn± istot± i zapyta³a: "Kim jeste¶?" Ciê¿kie powieki z trudem ods³oni³y zmêczone oczy, a blade wargi wyszepta³y: "Ja? ... Nazywaj± mnie smutkiem" "Ach! Smutek!", zawo³a³a staruszka z tak± rado¶ci±, jakby spotka³a dobrego znajomego. "Znasz mnie?", zapyta³ smutek niedowierzaj±co. "Oczywi¶cie, przecie¿ nie jeden raz towarzyszy³e¶ mi w mojej wêdrówce. "Tak s±dzisz ..., zdziwi³ siê smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mn±. Nie boisz siê?" "A dlaczego mia³abym przed Tob± uciekaæ, mój mi³y? Przecie¿ dobrze wiesz, ¿e potrafisz dogoniæ ka¿dego, kto przed Tob± ucieka. Ale powiedz mi, proszê, dlaczego jeste¶ taki markotny?" "Ja ... jestem smutny." odpowiedzia³ smutek ³ami±cym siê g³osem. Staruszka usiad³a obok niego. "Smutny jeste¶ ...", powiedzia³a i ze zrozumieniem pokiwa³a g³ow±. "A co Ciê tak bardzo zasmuci³o?" Smutek westchn±³ g³êboko. Czy rzeczywi¶cie spotka³ kogo¶, kto bêdzie chcia³ go wys³uchaæ? Ile¿ razy ju¿ o tym marzy³. "Ach, ... wiesz ...", zacz±³ powoli i z namys³em, "najgorsze jest to, ¿e nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykaæ siê z lud¼mi i towarzyszyæ im przez pewien czas. Ale gdy tylko do nich przyjdê, oni wzdrygaj± siê z obrzydzeniem. Boj± siê mnie jak morowej zarazy." I znowu westchn±³. "Wiesz ..., ludzie wynale¼li tyle sposobów, ¿eby mnie odpêdziæ. Mówi±: tralalala, ¿ycie jest weso³e, trzeba siê ¶miaæ. A ich fa³szywy ¶miech jest przyczyn± wrzodów ¿o³±dka i duszno¶ci. Mówi±: co nie zabije, to wzmocni. I dostaj± zawa³u. Mówi±: trzeba tylko umieæ siê rozerwaæ. I rozrywaj± to, co nigdy nie powinno byæ rozerwane. Mówi±: tylko s³abi p³acz±. I zalewaj± siê potokami ³ez. Albo odurzaj± siê alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuæ mojej obecno¶ci." "Masz racjê,", potwierdzi³a staruszka, "ja te¿ czêsto widujê takich ludzi." Smutek jeszcze bardziej siê skurczy³. "Przecie¿ ja tylko chcê pomóc ka¿demu cz³owiekowi. Wtedy gdy jestem przy nim, mo¿e spotkaæ siê sam ze sob±. Ja jedynie pomagam zbudowaæ gniazdko, w którym mo¿e leczyæ swoje rany. Smutny cz³owiek jest tak bardzo wra¿liwy. Niejedno jego cierpienie podobne jest do ¼le zagojonej rany, która co pewien czas siê otwiera. A jak to boli! Przecie¿ wiesz, ¿e dopiero wtedy, gdy cz³owiek pogodzi siê ze smutkiem i wyp³acze wszystkie wstrzymywane ³zy, mo¿e naprawdê wyleczyæ swoje rany. Ale ludzie nie chc±, ¿ebym im pomaga³. Wol± zas³aniaæ swoje blizny fa³szywym u¶miechem. Albo zak³adaæ gruby pancerz zgorzknienia." Smutek zamilk³. Po jego smutnej twarzy pop³ynê³y ³zy: najpierw pojedyncze, potem zaczê³o ich przybywaæ, a¿ wreszcie zaniós³ siê nieutulonym p³aczem. Staruszka serdecznie go objê³a i przytuli³a do siebie. "P³acz, p³acz smutku.", wyszepta³a czule. "Musisz teraz odpocz±æ, ¿eby potem znowu nabraæ si³. Ale nie powiniene¶ ju¿ dalej wêdrowaæ sam. Bêdê Ci zawsze towarzyszyæ, a w moim towarzystwie zniechêcenie ju¿ nigdy Ciê nie pokona." Smutek nagle przesta³ p³akaæ. Wyprostowa³ siê i ze zdumieniem spojrza³ na swoj± now± towarzyszkê: "Ale ... ale kim Ty w³a¶ciwie jeste¶?" "Ja?", zapyta³a figlarnie staruszka u¶miechaj±c siê przy tym tak beztrosko, jak ma³e dziecko. "JA JESTEM NADZIEJA!" |
|