 Wys³any: Pon 14:07, 18 Maj 2009 Temat postu: DDA, czyli doros³e dzieci alkoholików |
|
| Czym jest syndrom DDA? Jak± zastosowaæ terapiê w postêpowaniu z pacjentami? Kto mo¿e udzieliæ im pomocy?
Co to jest DDA? - DDA, czyli inaczej doros³e dzieci alkoholików, to syndrom. Zaburzenie w sferze my¶lenia, prze¿ywania uczuæ, zachowania i kontaktów spo³ecznych. Krótko mówi±c, doros³e dzieci alkoholików maj± problemy w aktualnym doros³ym ¿yciu, wynikaj±ce z tego, co prze¿yli w dzieciñstwie Jakie leczenie jest stosowane u osób, u których stwierdzono DDA ? - W przypadku DDA w ogóle nie mówimy o leczeniu, mówimy o terapii. Z tego wzglêdu, ¿e leczenie jak sama nazwa wskazuje, mówi o tym, ¿e kto¶ jest chory. Natomiast syndrom DDA nie jest chorob±, tak jak powiedzia³am jest zaburzeniem, w zwi±zku z tym, podlega terapii, czyli ukierunkowaniu, przeformu³owaniu pewnych do¶wiadczeñ i przekonañ wyniesionych z dzieciñstwa na pozytywne, buduj±ce do¶wiadczenia. Terapia polega na spotkaniach indywidualnych oraz grupowych. Przede wszystkim, cz³owieka zapoznaje siê z tym, co to jest DDA oraz cechami, jakie DDA posiada. Jest to ca³y zbiór pewnych zachowañ. Nastêpnie pomaga siê osobie zainteresowanej rozpoznawaæ u siebie te cechy oraz ich wp³yw na aktualne ¿ycie, w zale¿no¶ci od tego, jakie do¶wiadczenia z dzieciñstwa wynios³a dana osoba. Ile przeciêtnie trwa taka terapia u jednego pacjenta? - To jest trudne do sprecyzowania i przewidzenia. Wszystko zale¿y od tego, jaka dysfunkcja, jaka destrukcja nast±pi³a w dzieciñstwie. Czy wystêpowa³a przemoc fizyczna, seksualna czy te¿ jej nie by³o. Czyli w zale¿no¶ci od skutków problemu, taka terapia trwa d³u¿ej lub krócej. Natomiast terapia grupowa DDA jest przewidziana na 21 sesji, po 2-3 godziny, ¶rednio raz lub dwa razy w tygodniu. Ca³y program terapeutyczny trwa oko³o 2 lat, a mo¿e ci±gn±æ siê d³u¿ej. Jakie s± klasyczne cechy DDA? - Mo¿e powiem jak mo¿na je rozpoznaæ u siebie, np. mam problemy i próbuje nad nimi zapanowaæ, a jednak za ka¿dym razem nie radzê sobie z nimi, pomimo moich wysi³ków. Je¿eli te problemy siê powtarzaj± i s± podobne do tych, które prze¿y³am lub mia³am w dzieciñstwie, oznacza to, ¿e siê ¶ci¶le ³±cz±, a co za tym idzie s± syndromem DDA. Powiedzmy np. mój ojciec pi³, a ja wi±¿ê siê z podobnymi lud¼mi, którzy maj± tendencje do stosowania przemocy, do u¿ywania ¶rodków psychoaktywnych czy alkoholu. Innym objawem mo¿e byæ to, ¿e dajê siê wykorzystywaæ, biorê na siebie rzeczy, za które nie jestem odpowiedzialna. Do tego czêsto odczuwam irracjonalne poczucie winy. Bardziej zale¿y mi i dbam o innych ludzi, lepiej ich traktujê ni¿ siebie. Je¿eli oceniam siebie bezlito¶nie, stosujê wobec siebie bardzo ostr± samokrytykê. Nie wierzê w dobre intencjê ludzi wobec mnie. Je¿eli ci±gle mam poczucie niskiej warto¶ciowo¶ci i ci±gle próbujê udowadniaæ, ¿e na co¶ mnie staæ, ¿e co¶ w ¿yciu osi±gam i jestem warto¶ciowym cz³owiekiem, to ju¿ mamy zbiór pewnych cech charakterystycznych dla DDA. Mo¿emy posiadaæ mniej lub wiêcej cech z tego zbioru, które mog± byæ rozwiniête w ró¿ny sposób. Jak mo¿e wygl±daæ przysz³o¶æ osoby, która ma syndrom DDA, ale nie korzysta z terapii? - To jest trudne do przewidzenia. S± doros³e dzieci alkoholików, które mimo do¶wiadczeñ radz± sobie ¶wietnie w ¿yciu. Natomiast s± ludzie, którzy sobie z tymi problemami nie radz±. Co mo¿e byæ przyczyn±, ¿e jedni radz± sobie bez specjalisty, a drudzy takiej pomocy potrzebuj±? - To zale¿y od wielu spraw. Od typu osobowo¶ci, od skali zjawiska przemocy, od tego, jak ten rodzic pi³, jak siê zachowywa³, czy dba³ o rodzinê w kwestiach finansowych. Czyli jakie by³y warunki ekonomiczne i materialne. Ile alkoholu by³o spo¿ywane i jak czêsto. Je¶li zaniedbanie by³o du¿e, to takie osoby bêd± mia³y problem z poradzeniem sobie w ¿yciu doros³ym. Tutaj równie¿ bardzo wa¿n± rolê odgrywa matka. Jaka by³a jej postawa? Czy troszczy³a siê o dzieci, czy te¿ bardziej o pijanego mê¿a? To s± wszystko elementy, które sk³adaj± siê na to, jak dzieci bêd± w doros³ym ¿yciu funkcjonowaæ. Czy DDA mo¿e przechodziæ z pokolenia na pokolenie? - Oczywi¶cie, ale nie przekazujemy DDA, tylko pewne systemy wychowawcze, wzorce, warto¶ci. Je¿eli np. w mojej rodzinie ojciec pije i mama nie daje mi wsparcia, to powoduje, ¿e ja wybieram sobie na mê¿a osobê uzale¿nion±, a co za tym idzie, wychowujê dzieci w taki sposób, w jaki ja sama by³am wychowywana i przekazujê im pewien wzorzec. Przekazujê przekonania, sposób radzenia b±d¼ nie radzenia sobie z ¿yciem. Je¿eli te dzieci nie skorzystaj± z pomocy, nie bêd± mia³y innego wzorca, to bêd± powiela³y te, w których sami byli wychowywani. W jaki sposób takie osoby mog± trafiæ na terapiê ? - Je¿eli kto¶ dochodzi do wniosku, ¿e ma z tym problem, ¿e to go dotyczy i chcia³by siê temu przyjrzeæ oraz o tym porozmawiaæ, to oczywi¶cie mo¿e siê udaæ do naszej placówki i porozmawiaæ z terapeut± od uzale¿nieñ, psychologiem lub lekarzem psychiatr±. My jeste¶my od tego, aby pomóc takiej osobie ustaliæ czy ma problem z DDA, czy te¿ zupe³nie inny. Je¿eli oka¿e siê, ¿e wystêpuje syndrom DDA, to taka osoba sama, podkre¶lam sama, decyduje, czy chce przej¶æ przez terapiê, czy te¿ nie. Jak mo¿e Pani okre¶liæ efekty terapii? - S± bardzo du¿e. Je¿eli cz³owiek przechodzi przez program terapeutyczny to wynosi dla siebie wiele pozytywnych rzeczy. Jeszcze siê nie spotka³am z czym¶ takim, aby cz³owiek, który korzysta³ z terapii DDA nic dla siebie nie wzi±³, nie wprowadzi³ pewnych zmian i nie zmieni³ swojego ¿ycia. Na pewno jest to poprawa funkcjonowania w aktualnym doros³ym ¿yciu. Na rynku mamy ³atwo dostêpne poradniki psychologiczne o tej tematyce. Czy warto samemu robiæ co¶ w tym kierunku, przy u¿yciu ksi±¿ek? - Oczywi¶cie, ¿e tak, gdy¿ mo¿emy rozja¶niæ sobie ten problem. Osoby, które czytaj± tak± ksi±¿kê bardzo czêsto odnosz± wra¿enie, ¿e czytaj± o sobie. Poza tym, taki cz³owiek dowiaduje siê wtedy, ¿e nie jest sam, a osób z DDA jest mnóstwo nie tylko w Sieradzu czy w powiecie, ale na ca³ym ¶wiecie. W Polsce nadal funkcjonuje mit, ¿e pój¶æ do psychologa czy psychiatry to wstyd. Czy mog³aby Pani zachêciæ naszych czytelników do skorzystania z fachowej pomocy? - Nie oszukujmy siê, cz³owiek jest istot± spo³eczn±, potrzebuj±c± kontaktu z drugim cz³owiekiem. Je¿eli my pójdziemy do s±siadki, kole¿anki czy przyjaciela wy¿aliæ siê – fajnie, ale nie bêd± umieli nam pomóc w sposób fachowy. Cz³owiek sk³ada siê nie tylko z cia³a, ale równie¿ z ducha, emocji, uczuæ. W zwi±zku z tym lekarz psychiatra czy psycholog pomaga na w sferze emocjonalnej tak, jak stomatolog lecz±c zêba. Wiem, ¿e taki stereotyp istnieje, szczególnie w ma³ych miejscowo¶ciach. Muszê jednak powiedzieæ, ¿e to siê poma³u zmienia i bardzo dobrze. Powiem tak: wszyscy ludzie s± lud¼mi i wszyscy ludzie maja problemy. Nie jest wstydem, a jest sztuk± i odwag± i¶æ i szukaæ pomocy. Je¿eli kto¶ sobie zda sprawê i pozwoli na to, aby byæ cz³owiekiem w zwi±zku z ludzkimi u³omno¶ciami, s³abo¶ciami, problemami, to bêdzie mu ³atwiej siêgn±æ po pomoc i wybraæ siê do psychiatry lub psychologa Syndrom DDA wystêpuje na ca³ym ¶wiecie i wszyscy, którzy wiedz± cokolwiek na ten temat i widz± u innych tego typu cechy, powinni pokierowaæ tak± osob±. Pomóc jej, doradziæ, co ma zrobiæ i gdzie siê udaæ. Nie zawsze potrafimy sami siebie dobrze zdiagnozowaæ. |
|